Polanica-Zdrój to uzdrowisko położone w zachodniej części Kotliny Kłodzkiej, na wysokości ok. 380 m n.p.m., u wylotu Piekielnej Doliny, nad którą dominują szczyt Wolarza (850 m n.p.m.) oraz pokryta lasami Kamienna Góra (704 m n.p.m.). Przez centrum miejscowości płynie Bystrzyca Dusznicka, prowadząca swe wody ze Źródeł w Górach Orlickich.

Park Zdrojowy

Park Zdrojowy założony został w 1906 r. Ze względu na wartości przyrodnicze oraz unikatowy charakter kompozycji Park Zdrojowy w Polanicy-Zdroju w 1991 r. wpisany został do rejestru zabytków i podlega ochronie prawnej. Uzupełnieniem walorów przyrodniczych Parku Zdrojowego była jego kompleksowa modernizacja przeprowadzona w latach 2010-2011. Uwzględniając zabytkowy charakter parku wprowadzono m.in. elementy małej architektury, urządzono punkty widokowe oraz wzbogacono tereny zielone. Na terenie parku zainstalowany został również monitoring wizyjny.

Park Centralny jest najbardziej reprezentacyjną i najstarszą częścią Parku Zdrojowego, której główną oś stanowi promenada biegnąca od pijalni ku altanie z ujęciem wody mineralnej. Druga z osi biegnie prostopadle do pierwszej. Na niej znajduje się podświetlana fontanna oraz Park Szachowy po drugiej stronie ul. Parkowej.Główna promenada prowadzi w kierunku Parku Różaneczników.

Park Szachowy to odnowiona część Parku Zdrojowego, w której znajdują się: szachownica z dużymi figurami, fontanny, plac zabaw i liczne pomniki przyrody.

Park Różaneczników jest najbardziej naturalną, leśną częścią Parku Zdrojowego, do której prowadzi alejka od altany. Na jego terenie znajduje się pomnik przyrody – skupina różaneczników – o powierzchni 0,4 ha.

Park Józefa – w tej części Parku Zdrojowego zlokalizowane są naturalnej wielkości figury przedstawiające kuracjuszy w strojach z epoki oraz osoby związane z uzdrowiskiem.

Park Leśny to nieco odleglejsza część Parku Zdrojowego (za ul. Chrobrego), w której znajdują się m.in. rzeźba niedźwiedzia polarnego i ścieżki edukacji ekologicznej.

Wody mineralne

Tak naprawdę nie wiadomo od kiedy znane są Źródła polanickie. Po raz pierwszy wspominał o nich Georgius Aelurius w kronice ziemi kłodzkiej z 1625 r., podkreślając doskonały smak wód, które „pilnie odwiedzali zarówno zdrowi jak i chorzy” dodając, że przewożono je na różne uroczystości do miejsc nieraz bardzo odległych. W 1827 r., istniało pięć źródeł wód mineralnych lecz eksploatowano tylko zdroje „Józefa” i „Jerzego”. Od 1903 r. prowadzone były w Polanicy-Zdroju wiercenia w poszukiwaniu nowych Źródeł. Pierwszy sukces uzyskano w maju 1904 r., kiedy z głębokości 34,6 m z wielką siłą na wysokość 5 m trysnęła woda nazwana później “Wielką Pieniawą”. Pod koniec listopada tegoż roku wywiercono drugie, również bardzo wydajne i zbliżonym składzie chemicznym źródło „Charlotty” (ob. “Pieniawa Józefa”). Po odwierceniu „Wielkiej Pieniawy” i „Charlotty” wszystkie eksploatowane wcześniej źródła, z wyjątkiem starego „Józefa” zanikły. Polanica uniknęła zniszczeń II wojny światowej, dlatego też z chwilą przekazania uzdrowiska władzom polskim, bez większych problemów uruchomiono produkcję wody mineralnej „Staropolanka”. Rozlewnia funkcjonowała sezonowo, ale wydajność systematycznie rosła z 27 tys. butelek w II półroczu 1945 r. do 875 tys. w 1948 r. W 1949 r. zainstalowano nową linię produkcyjną, rozpoczęto rozlewanie wody leczniczej „Wielka Pieniawa” i w roku następnym produkcja znacznie przekroczyła przedwojenną, osiągając blisko 2,4 mln butelek. Od 1969 r. pracowały trzy linie rozlewające 51,6 mln butelek „Staropolanki” i 1,6 mln butelek „Wielkiej Pieniawy”. Obecnie rozlewnia przy ul. Zakopiańskiej produkuje wodę mineralną „Staropolanka” z ujęcia „Pieniawa Józefa” oraz wodę „Wielka Pieniawa” pozyskiwaną ze Źródła o tej samej nazwie. Druga polanicka rozlewnia przy ul. Warszawskiej butelkuje wodę „Staropolanka 2000” ze Źródła P-300.